Kazania biskupa Jana Pietraszki wygłoszone w Kościele Akademickim św. Anny w Krakowie, w lutym 1972 roku.
Wprowadzenia do kazań opracował ks. prof. dr hab. Kazimierz Panuś.
2 lutego 1972 r. – Święto Ofiarowania Pańskiego (M.B.Gromnicznej)
Słowem-kluczem tej homilii jest: ofiarowanie. Wskazuje na nie już sama nazwa święta: Ofiarowanie Pańskie, które przed Soborem Watykańskim II nosiło miano: Oczyszczenia NMP lub w tradycji polskiej Matki Bożej Gromnicznej.
W swej homilii biskup omawia kolejno:
1. ofiarowanie Chrystusa, który przychodzi wypełnić misję zbawienia ludzi właśnie przez ofiarę z siebie.
2. ofiarowanie Maryi, która jak każda matka izraelska powierza Bogu przyszłość swego niemowlęcia, zdając sobie sprawę, że będzie ona połączona z krzyżem, na co wskazuje proroctwo starca Symeona.
3. ofiarowanie nas, przybranych dzieci Bożych, przez Maryję Bogu, abyśmy doszli do wiekuistego domu Ojca. Wyrazem tego ofiarowania są prośby zawarte w modlitwach maryjnych: Pod Twoją obronę, czy Witaj Królowo, Matko Miłosierdzia.
4 lutego 1972 r. – pierwszy piątek
Istnieją dwa rodzaje miłości. Pierwsza – oglądająca się na Boga, przestrzegająca Jego wskazań, gotowa nawet swoje życie poświęcić za drugiego. Ilustruje ją św. Jan Chrzciciel. Jest także druga miłość – bez związku z Bogiem, zamknięta egoistycznie na sobie. Osoba, która chce ją utrzymać, raczej zabije innych niż siebie da. Ilustruje ją Herodiada.
W obliczu Chrystusa – źródła miłości, symbolizowanej przez Jego Serce, trzeba zrobić rachunek sumienia i zapytać się, czy wiążemy życie z Nim, czy może jesteśmy już zarażeni tzw. mądrością tego świata, która uczy, że nie warto być uczciwym i poświęcać się dla innych.
6 lutego 1972 r. – niedziela
Kluczem do zrozumienia tej homilii jest pytanie: „Gdzie mieszka Bóg?” Jedną z odpowiedzi: „Bóg zamieszkuje światłość niedostępną” (1Tm 6,16) umieścił w kopule kolegiaty malarz szwedzki Dankwart. Także Piotr apostoł zadaje Jezusowi podobne pytanie: „Nauczycielu, gdzie mieszkasz?” Jezus nie daje mu oczywistej odpowiedzi. Mówi: „Chodźcie, a zobaczycie”. Stopniowo Piotr przekonuje się, że ważniejsze od tego, gdzie Jezus mieszka, jest pytanie: jaki On jest? Jezus bowiem wywraca dotychczasowe schematy. Do Jego Królestwa mogą się dostać szybciej celnicy i cudzołożnicy, pogardzani przez uważających się za sprawiedliwych. Trzeba więc naśladować Jezusa. Bóg ze „światłości niedostępnej” świeci przez tych, którzy podejmują dzieła miłosierdzia i pełnią je z miłości do Niego. Stają się oni solą ziemi i światłem świata.
16 lutego 1972 r. – Środa Popielcowa
Przyjęcie znaku popiołu jest publicznym wyznaniem, że jestem grzesznym. Popiół plami czoło, podobnie jak grzech plami moje człowieczeństwo. W tym stanie ducha, świadomy swej grzeszności, mam się spotkać z Chrystusem niosącym krzyż, znak Jego pokuty podjętej za mnie. Krzyż, znak najwyższej ceny jaką zapłacił za mnie i znak miłości, uzdrowi moje umęczone człowieczeństwo.
20 lutego 1972 r. – I niedziela Wielkiego Postu
Cała homilia zachęca do nadania religijnego sensu naszemu postowi. Powstrzymanie się od pokarmów mięsnych w piątek, dzień męki Chrystusa, ma tylko wtedy wymiar religijny, jeśli jest ofiarowaniem Bogu odrobiny naszej miłości za Jego ogromną miłość wyrażoną w ofierze krzyża. Gdy tego nie ma, stajemy się czcicielami pustych form lub tradycji. Taki post nic nie zmienia w zburzonym przez grzech porządku moralnym. Jedynie post podjęty w łączności z Bogiem, Jemu ofiarowany, stwarza serce czyste i odnawia moc ducha.
27 lutego 1972 r. – II niedziela Wielkiego Postu
Przemienienie Chrystusa na górze wzywa do przemiany jednostkowej i zbiorowej – całej społeczności Kościoła. Homilia jest próbą oceny przemian soborowych, podjętych przez papieża Jana XXIII, a mających na celu odnowę oblicza Kościoła. Niczym Abram, Kościół opuścił stare struktury i wyszedł ku nowemu. Biskup przytacza różne niepokojące zjawiska transformacji posoborowej, apelując, by nie zapominać że całą przemianą kieruje Duch Święty. Na Sobór Watykański trzeba spojrzeć całościowo, otworzyć całą „zawartość walizek soborowych” – powie Kaznodzieja. Błędem bowiem jest kurczowe uchwycenie się pojedynczej inspiracji soborowej (np. ekumenizmu, godności człowieka, zmian w liturgii…), a zwłaszcza nie docieranie do Chrystusa i Jego zbawczego krzyża. Z całą miłością trzeba przylgnąć do Chrystusa. Z Nim należy złączyć swoje życie, gdyż to On „rzucił światło na życie i nieśmiertelność” (2 Tm 1,10).
