«Zatrzymaj się, to przemijanie ma sens»
Homilia na zakończenie 2016 roku,
Kraków – św. Anna, 31.12.2016, g. 19.30
Ks. T. Panuś
Jan Paweł II w Tryptyku rzymskim, pisał:
„Zdumienie
Zatoka lasu zstępuje
w rytmie górskich potoków
ten rytm objawia mi Ciebie,
Przedwieczne Słowo.
Jakże przedziwne jest Twoje milczenie
we wszystkim, czym zewsząd przemawia
stworzony świat…
(…)
jakby mówiąc wszystkiemu wokoło:
«zatrzymaj się! — masz we mnie przystań»
«we mnie jest miejsce spotkania
z Przedwiecznym Słowem» —
«zatrzymaj się, to przemijanie ma sens»
«ma sens… ma sens… ma sens!»” (Jan Paweł II, fragment Tryptyku Rzymskiego).
Natomiast Roman Brandstaetter, w Kręgu biblijnym pisał: „dziadek, od wczesnej młodości zapisywał, hebrajskim pismem, na wewnętrznych stronach okładek Biblii daty śmierci swoich przodków i z najbliższej rodziny. Były to kronikarskie zapiski (…), gdy zmarła babka, jego żona i wpisywał jej imię, zapytał:
– Dlaczego zapisujesz w Biblii imiona umarłych?
– Bo jest księgą żywych – odparł” (R. Brandstaetter, Krąg biblijny, Warszawa 1986 s.14n).
Przyjmijmy słowa Jana Pawła II oraz Romana Brandstaettera za motto tego kazania, wygłaszanego na zakończenie Roku Pańskiego ‘2016 – roku niezwykłego, także z tego powodu, iż liczącego 366 dni. Chcemy tego wieczoru, gdy coś bezpowrotnie przemija, kończy się, gdy umiera rok 2016 – sięgnąć po tę „księgę żywych”, chcemy „zatrzymać się, zatrzymać się” i zamyślić się nad przemijaniem, chcemy otworzyć księgę Biblii.
Z jej kart bije – można tak rzec – dramat czasu, który w teraźniejszości nieustannie wraca do przeszłości, wspominając to, czego Bóg dokonał dla swego ludu, a równocześnie stale wybiega w przyszłość, obwieszczając czasy mesjańskie, czasy szczęśliwe i czasy inne.
Czas w Biblii obejmuje to, co było i to, co będzie, nie dlatego że ucieka od teraźniejszości, ale po to, by konsekwentnie powtarzać, że za kształt przeszłości i horyzont tego, co nadejdzie, odpowiedzialne jest „tu i teraz”.
W Biblii jest wiele o przemijalności i niezmienności ale Biblia uczy, że świat jest przemijalny, niezmienny jest tylko Bóg.
Zarówno karty Starego jak i Nowego Testamentu pełne są myśli o przemijaniu. Psalmista stwierdza: „Człowiek jak cień przemija” (Ps 39, 7), Hiob skarży się, „Dni moje lecą jak tkackie czółenko, i kończą się, bo braknie nici” (Hi 7, 6), zaś Kohelet radzi: „Usuń przygnębienie ze swego serca i oddal ból od twego ciała, bo młodość jak zorza poranna szybko przemija” (Koh 11, 10). Zaś św. Paweł Koryntianom wyznaje, że „Przemija […] postać tego świata” (1 Kor 7, 31) i dodaje „To bowiem, co widzialne, przemija, to zaś, co niewidzialne, trwa wiecznie” (2 Kor 4, 18). Myśli o przemijaniu są nieobce Janowi Ewangeliście: „Świat zaś przemija, a z nim jego pożądliwość; kto zaś wypełnia wolę Bożą, ten trwa na wieki” (1 J 2, 17). Autor Natchniony, świadom prawdy o przemijaniu, daje świadectwo wiary, że istnieje coś niezmiennego. Tym Niezmiennym jest Bóg i Jego słowo. Przykłady tego znajdujemy zarówno w Starym jak i Nowym Testamencie.
Psalmista wyznaje: „Słowo Twe, Panie, trwa na wieki, niezmienne jak niebiosa” (Ps 119, 89). Autor Księgi Lamentacji, opisując niedolę człowieka, zanim zacznie Boga prosić o pomoc, stwierdza: „Ty, o Panie, Ty trwasz na wieki. Twój tron — przez pokolenia” (Lm 5, 19), w podobnym duchu wypowiada się prorok Baruch: „Ty trwasz na wieki, a my nic nie znaczymy” (Ba 3, 3).
Święty Jakub, to już karty Nowego Testamentu, stwierdza: „Każde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki dar doskonały zstępują z góry, od Ojca świateł, u którego nie ma przemiany ani cienia zmienności” (Jk 1, 17). Niezmienność Boga wybrzmi w liście do Hebrajczyków: „Jezus Chrystus — wczoraj i dziś, ten sam także na wieki” (Hbr 13, 8). Nic więc dziwnego, że ten niezmienny Bóg, jest punktem odniesienia. Psalmista, świadom swej przemijalności i świadom niezmienności Boga – „Zanim góry narodziły się w bólach, nim ziemia i świat powstały, od wieku na wieki Ty jesteś Bogiem ( Ps 90, 2) – modli się: „Naucz nas liczyć dni nasze, abyśmy osiągnęli mądrość serca” (Ps 90,12), czyli Psalmista wierzy, że wobec przemijania człowieka, tylko Bóg jest w stanie zmienić jakość tego, co przemijalne, prosi Boga, by uczył „liczyć dni nasze”, czyli patrzyć na nie w perspektywie Nieprzemijającego. Taki jest też sens naszego tu zatrzymania, w tej świątyni: chcemy się zatrzymać przed Bogiem i uczyć od Niego „liczyć dni nasze”, czyli przepraszając, prosząc, a nade wszystko dziękując.
Najważniejszym religijnym wydarzeniem minionego roku niewątpliwie były Światowe Dni Młodzieży, które pokazały, że nie tylko młodzi są nadzieją Kościoła, ale, że Kościół jest nadzieją młodych.
Nasza parafia przyjęła 1400 pielgrzymów, przy czym cały Dekanat Centrum – 3000! 150 osób mogło zamieszkać na ten czas w rodzinach, za co gospodarzom składamy serdeczne „Bóg zapłać”; gościliśmy pielgrzymów z 12 krajów, 42 grupy, a dodatkowo: pielgrzymi z USA – Miami – 300 osób, Floryda, Boston – 200; Kanada – Vancouver – 400; Brazylia – San Paulo – 100; Australia – Melbourne – 70; Meksyk – 50; 10 Eskimosów wraz z – bpem z Hudson.
W naszej kolegiacie odbywały się przez 3 dni katechezy dla Koreańczyków, w których uczestniczyło po 600 osób.
Dziękując Bogu za miniony 2016 rok, ucieszmy się każdym z danych nam dni, bo przecież czas miniony wniósł coś wartościowego w nasze życie Kolegiaty.
Nasza parafia tętni życiem, jest wspólnotą wspólnot. Wszystkim dziękujemy za zaangażowanie, za modlitwę, za pomoc, za obecność:
– schola, ministranci, młodzież, lektorzy;
– Duszpasterstwo Akademickie: 16 grup – komórek, które się angażują na różnych płaszczyznach, modlitewnej, charytatywnej, kulturalnej, liturgicznej ale i formacji chrześcijańskiej;
– Duszpasterstwo Absolwentów św. Benedykta;
– kręgi biblijne;
– Wspólnota Rodzin i Absolwentów;
– Wspólnota u św. Anny;
– Duszpasterstwo Pracowników Nauki „Starszaki”, spotykający się z ks. Płonką;
– cieszy Schola Cantorum Cracoviensis, która uświetnia liturgię, ale też wiele koncertuje.
Patrząc na to, co stanowi o wieloaspektowym bogactwie naszej parafii, dziękujmy Bogu za rozwijające się propozycje. Nową inicjatywą w mijającym roku są nabożeństwa adwentowe: Jutrznia o 6.00, roraty dla studentów o 6.30 a dla dzieci o 15.45.
Nieco też o życiu naszej wspólnoty powiedzą statystyki parafialne:
– chrzest przyjęło 136 dzieci, 94 w samej Kolegiacie;
– do I Komunii Świętej przystąpiło 74 dzieci;
– bierzmowanie – 26 osób;
– rozdano 120 tys. Komunii Świętych;
– zawarto 116 małżeństw sakramentalnych, w tym 88 w Kolegiacie;
– do wieczności odeszło 40 osób;
– strona internetowa Kolegiaty odnotowała 83734 wejść.
Samych księży – gości, korzystających z możliwości celebry w Kolegiacie było ponad 400.
Jeśli chodzi o sprawy finansowe, zaznaczam, że Parafia długów nie ma. Dzięki życzliwości Was – ofiarodawców – dysponujemy środkami, które pozwalają zarówno na codzienną pomoc ubogim i bezdomnym, jak i na zaangażowanie i wsparcie licznych zewnętrznych inicjatyw charytatywnych oraz kulturalnych. Konserwacji specjalistycznej poddajemy stopniowo ruchomości w tym najcenniejsze wiekowe ornaty i obrazy. Dzieje się to wszystko również dzięki pomocy m.in. dzieci Pierwszokomunijnych, oraz wielu z Was, którzy modlą się i zostawiają w Kolegiacie dary na jej utrzymanie. Modlimy się za darczyńców z wdzięcznością. Niech sam dobry Bóg wszystkim odpłaci swoją szczodrością.
Już za parę godzin przywitamy Nowy Rok. Przy Konfesji św. Jana z Kęt połączmy się w dziękczynieniu za mijający, 2016 rok słowami modlitwy, jaką zwykł wypowiadać św. Jan z Kęt kończąc jakieś swoje dzieło: „Panu Bogu uwielbienie, cześć i chwała z Maryją Dziewicą i ze wszystkimi świętymi. Dzięki przez nieskończone wieki wieków”. Amen.
